Wiem, że jest ciężko. Wiem, że to wszystko nie ma żadnego sensu. Ale to nieprawda, że dalej już nic, że nic się nie da zrobić. Nie przejmuj się, niedługo zapłacimy temu, który nas tak urządził. Wystawimy rachunek, za tę naszą kondycję, za wielkość i marność naszą. Za nasze zawiedzione oczekiwania, za to, że nigdy nie wiemy, o co kurwa chodzi, bo ilekroć coś osiągniemy, za chwilę dzieje się coś, co psuje nam krew. Ktoś musi za to zapłacić. Za to, że zawsze robimy źle, a nasza nadzieja, że będziemy lepsi, zawsze doprowadza nas do poczucia skrajnego bankructwa. Rozliczymy się za wszystko: za to, że nami pomiatają albo że się nas boją, za biedę i głód, i za każdy sukces zepsuty niedosytem.  I za to, że żeby poczuć się lepiej, musimy faszerować się złudzeniami lub upijać się kłamstwem, żeby choć przez chwilę nie czuć nic. Za każdy kompromis, za to, że nie można tak, jak by się chciało, za to, że trzeba tak, jak nie można. Za nasze łzy i za łzy naszych dzieci, i za wszystkie nieszczęścia. Za nasze cierpienie i za cierpienie przez nas spowodowane.

Już w piątek jest ustawka, i to ze sprzętem. Wtedy zobaczy naszą moc i wkurwienie. I pokażemy, że nie można wyzwalać w ludziach marzeń, pokazywać celu na horyzoncie, do którego nie sposób tak naprawdę dotrzeć. Za tyle lat oczekiwań, że będzie lepiej. W piątek go dorwiemy, a jeżeli się schowa znowu, to mu po rodzinie pojedziemy. I nie ma zmiłuj! Więc na razie nic nie rób, poczekaj jeszcze tę chwilę. Wytrzymałeś tyle czasu, wytrzymaj do piątku. W piątek ruszymy dupska z podłogi, krzeseł i pluszowych kanap, wyjdziemy ze slumsów, melin, pokoi i salonów. Pójdziemy na piechotę, pojedziemy rowerami albo limuzynami. W najbliższy piątek będziemy nareszcie sobą, będziemy prawdziwi. Bo w piątek skończy się nasza hipokryzja.

Jan Zieliński