Jeszcze jedno krótkie podejście i otwiera się widok na ogromną dolinę, która wyprowadzi mnie z tych gór. Jej dnem idę, znów stada bydła. Na kamieniu znajduję bielutki krowi czerep. Jest jedna z tych chwil, które trwają dużo dłużej niż tam, gdzie masz jakieś punkty zaczepienia. Cięcie.

Jest wczesny wieczór, minąłem już chyżę Pirin a majestat masywu został już za mną. Teraz już tylko schodzenie…

Na polanie dostrzegam parę Czechów, których widziałem godzinę temu w schronisku. Mijałem ich zresztą już przedwczoraj podczas postoju. Kolejni znajomi z widzenia, o których myślisz, że byliby fajną kompanią w jakiś wieczór przy ognisku lub pubie.

– Szli ludzie z dołu i mówili, że dalej szlak jest słabo oznakowany, łatwo się zgubić – mówi do mnie po angielsku znajomy z widzenia. – My tu szukamy miejsca na nocleg.

– Dziękuję – również odpowiadam swoim drętwym angielskim, który nie nadąża za tym, co pomyśli głowa – Ja też tu się rozbiję.

Rozstawiamy namioty.  Po dwóch stronach polany, w odległości pięćdziesięciu metrów, tak, żeby zachować prywatność. Ale jednak gburowato tak alienować się, skoro jeszcze nie jest zupełnie ciemno. Moi znajomi z widzenia siedzą na trawie i rozmawiają. A przecież wiem, że Czesi, kameraty… Idę więc. Zapytam skąd idą i dokąd. Fajnie jutro zejść razem, trochę pogadać, pomilczeć.

Zaraz zapraszają mnie na kawę, woda już się grzeje na gazie…

– Mówcie do mnie po czesku, sporo rozumiem – mówię już na wstępie, zaraz po przedstawieniu się.

Tomas i Mihaela są w poślubnej podróży. Przyjechali w Pirin znad morza a teraz kończą już trasę w Melniku. Tomas, kiedy słyszy, że jestem Polakiem, mówi, że podobają mu się wiersze Norwida.

– Aaaa, to znakomicie! – cieszę się – i mówie po czesku: Ja sem polski basnik!

Norwida Tomik (tak zwraca się do niego żona) czytał po czesku a potem nawet kupił sobie jego wybór po polsku. Co ciekawe Tomik wykłada robotykę na politechnice w Brnie.

Dużo rozumiem polskiego – mówi  – była u nas polska telewizja, mieszkałem niedaleko granicy – tam gdzie Góry Opawskie…

– Świetnie, świetnie – a ile masz lat? – pytam.

Okazuje się, że jest rok ode mnie starszy.

– No to oglądaliśmy te same dobranocki! – śmieję się. -Pamiętasz jak w osiemdziesiątym ósmym zaczęli puszczać Smurfy?

No ba, jakby nie miał pamiętać. Już wymieniamy adresy.

– Moje wiersze były nawet przetłumaczone na czeski – mówię wpisując mu do notesu swoje namiary – była taka audycja w Radiu Wełtawa. Z muzyką Joy Division i Brela…

– Aaaa, to jam moze i słyszeł – odpowiada  – tam była taka basznia Jack Sparrow? – I przytacza po czesku linijkę mojego wiersza.

– No tak – ja na to.

– To se ty?

– To sem ja!

———-

Jest to fragment kolejnego odcinka relacji o samotnej wędrówce po Karpatach bułgarskich, którą Artur Nowaczewski odbył w sierpniu tego roku. Całą opowieść można śledzić na blogu autora.