Prowadzony przez Domikański Ośrodek Liturgiczny portal Liturgia.pl – zapewne nie bez związku z zapowiadanym przez nas ukazaniem się nr. 2 „44 / Czterdzieści i Cztery” – zamieścił niedawno recenzję nr. 1 naszego pisma.

Autor omówienia, Sebastian Gałecki, zwraca uwagę na otwierający tom esej Rafała Tichego „Czas na apokalipsę”, który ocenia jako „ciekawy, napisany z niezwykłą erudycją, ale również pewnością co do słuszności głoszonych poglądów, pełen odniesień biblijnych, patrologicznych, teologicznych i historiozoficznych”. Jego zdaniem, stanowi on „uzasadnienie fundamentalnej tezy <44>, a mianowicie: <żyjemy w czasach apokaliptycznych>. Polemika z powyższym tekstem […] powinna rozpocząć się od pytania postawionego redaktorowi Tichemu i jego przyjaciołom, w jaki sposób znalazł się on w posiadaniu takiej informacji? W <Czasie na apokalipsę> nie chodzi bowiem o <czasy ostateczne> ani o <pełnię czasów>, które rozpoczęły się wraz z wcieleniem Jezusa Chrystusa, Słowa, lecz o historycznie pojmowany koniec świata – przynajmniej tego, który znamy”.

Również w tekstach Marka Horodniczego i Nelsona Pereiry recenzent odnajduje „przekonanie, iż od dwudziestego wieku ludzkość już czuje oddech nadchodzącego – za rok, może dekadę, może stulecie – Pana, a co za tym idzie: żyjemy w czasach Antychrysta. Antychrysta, który – jak możemy wyczytać w powyższych esejach – wcale nie musi być bytem duchowym, ideowym czy <znakiem czasów>. Często pojawia się bowiem w wypowiedziach autorów <Magazynu Apokaliptycznego> teza […], iż Antychryst wcieli się w konkretnego człowieka, parodiując w ten sposób Syna Bożego”.

Podsumowując najważniejszą, swoim zdaniem, część numeru Gałecki stwierdza: „jest to kawałek dobrej, spekulatywnej teologii, skądinąd ciekawej i inspirującej, próbującej nawiązać kontakt z teorią współczesnej sztuki (Horodniczy), polityką i kulturoznawstwem, ale jednak czystą spekulacją, tworzeniem teorii teologicznych, jak powiedziałby mój przyjaciel: <odgrzewaniem zimnych kotletów> (w końcu, czym się <apokaliptyczność> Tichego i spółki różni od teorii millenarystycznych?)” oraz wyraża nadzieję, „że członkowie redakcji nie zaczną interpretować różnych zjawisk polityczno-społecznych w świetle swoich założeń teologicznych lub też nie staną się organem rozpowszechniania teorii spiskowych”.

Na koniec autor podejmuje zaś „kwestię, co do której ma od dawna wyrobione zdanie”, a która dotyczy szaty graficznej. „Przyjmowaną i propagowaną” i przez „Czwórki”, i (dawniej?) przez „Frondę” estetykę nazywa „postmodernistyczną, choć właściwie jest to […] antyestetyka. […] to, co ta forma przekazuje, a zatem treść ilustracji i grafik, moim zdaniem, zupełnie nie przystaje do tego, co Chrystus głosił, oraz do godności chrześcijanina. Wystarczy rzucić okiem chociażby na stronę 63 czy 142, żeby wiedzieć, co mam na myśli. […] przeglądając rysunki odnoszę wrażenie, że nie chodziło w nich o piękno, dobro ani Chrystusa”.