Nakładem Wydawnictwa Fronda ukazuje się właśnie nowa książka Szczepana Twardocha „Wyznania prowincjusza”. Jest to wybór szkiców śląskiego pisarza, powstałych w latach 2001-2010. W nocie na okładce pisze o nim Aleksander Kopiński:

„Dla autora tej książki doświadczeniem źródłowym jest utrata śląskiej důmowiny, której powolne osuwanie się w historyczny niebyt obserwuje z nostalgią, lecz bez złudzeń. Wygnany, nigdzie już nie będzie w pełni u siebie.

Ani w polszczyźnie, którą jako pisarz posługuje się mistrzowsko, ani w Polsce, której wieczną niedojrzałość chłoszcze z bezwzględnością podszytą żalem, że nie zasługuje ona, by znaleźć w niej zastępczą ojczyznę. Ani w czeznących resztkach europejskiej cywilizacji, której niegdysiejszej wielkości nie ocalą naiwne rojenia o konserwatywnej restytucji; ich stopniowe porzucanie łatwo prześledzić, czytając zebrane tu szkice chronologicznie, w kolejności ich powstawania. Ani może nawet w religii przodków, choć Kościoła trzyma się jeszcze mimo wszystko, bacząc na ostatnią dlań, autopedagogiczną wartość katolicyzmu.

Jego eseistyka jest poszukiwaniem twardego gruntu, na którym mógłby stanąć pewnie; rzeczywistości, która nie rozstąpiłaby się przed kulą wystrzeloną z pistoletu. Próba to ostatecznie daremna. Jedyne oparcie Szczepan Twardoch znajduje bowiem w literaturze, pisanej z perspektywy po apokalipsie; u Lampedusy, Jüngera, Maraiego – tych, którzy przeżyli śmierć własnych miejsc i czasów”.

Jednocześnie ta sama oficyna publikuje powieść Sebastiana Reńcy „Z cienia”, którą prezentowaliśmy, publikując jej fragment zatytułowany „Stat crux” w nr. 2 „44 / Czterdzieści i Cztery” (rok temu debiutancką powieść tego autora „Ślady” recenzował Kopiński w „Rzeczpospolitej”). Wydawcy przedstwiają ją jako „powieść opartą na faktach. Główny bohater, żołnierz NSZ, po wojnie walczył przeciw komunistom w zgrupowaniu <Bartka>. Ocalał, bo nie wziął udziału w zaaranżowanym podstępnie wyjeździe na Zachód. Około stu siedemdziesięciu kolegów z oddziału zostało wówczas zgładzonych. Do dziś nikt nie wie, gdzie leżą ci żołnierze, ani kim byli ich oprawcy. Książka jest przejmującym studium postaw ludzkich. Mówi o wierności i zdradzie. O przyjaźni i miłości. O ludziach z krwi i kości, którzy śmiali się i płakali, kochali i walczyli. Zwykłych Polakach, którzy w większości, starali się w tych tragicznych czasach, pozostać Ludźmi Przyzwoitymi”.