W dziale recenzji „Plusa Minusa”, weekendowego dodatku do „Rzeczpospolitej” ukazał się tekst „Podzwonne dla starej Warszawy” Aleksandra Kopińskiego. Redaktor „Czwórek” pisze w nim o tomie szkiców i wspomnień Marii Terleckiej „Piórem i piórkiem o Warszawie”, po który – jak wyznaje na wstępie – sięgał z rezerwą. „Powodem były felietony tej prozaiczki i malarki zamieszczane w <Stolicy>, reaktywowanej przed kilku laty jako miesięcznik varsavianistyczny. Kreślone tam obrazki miasta wydawały mi się zbyt pobieżne, czasem pretensjonalne. Okazuje się jednak, że dopiero czytane razem z jej wcześniejszymi tekstami ujawniają one swój sens.”

Kopiński zauważa, że „Chronologiczny układ tekstów, zgodny z kolejnością, w jakiej zostały napisane, odsłania dramatyczny rys tego, co nieuważnie śledząc pierwodruki prasowe, można by wziąć tylko za sentyment. Na naszych oczach bowiem dawna Warszawa znika. […] A znikaniu starej Warszawy towarzyszy rozpad pamięci o niej, wraz z którą zamiera też snuta przez autorkę opowieść. Z tekstu na tekst widać, jak zacierają się przechowane pod powiekami obrazy. Wspomnieniom zaczyna brakować ożywiających konkretów. Zostaje nuta żalu i rezygnacja. Dlatego dzisiejsze felietony pisarki nie mogą już być inne. I o tym właśnie: o końcu dawnego miasta zarówno w przestrzeni, jak i w nas, jego mieszkańcach, mówi książka Marii Terleckiej”.