W weekendowej „Gazecie Wyborczej” (4-5 grudnia) Adam Leszczyński komentuje rozprawę Andrzeja Horubały z tomikiem „De profundis” Wojciecha Wencla i – jak to nazywa – „surrealistyczną smoleńską martyrologią”.

„Andrzej Horubała rozlicza się brutalnie z poezją posmoleńską w wykonaniu Wojciecha Wencla. Lustracja Wencla jest gruntowna, włącznie – jak to na prawicy bywa – ze sprawami obyczajowymi, z których niegdyś czołowy młody poeta prawicy nieroztropnie sam spowiadał się na łamach <Frondy>: <Wtajemniczał czytelników w postępujące dzień za dniem swoje uzależnienie od pornografii internetowej, w jakieś dziwne romanse i flirty, a to z Łotyszką, a to z panienką tańczącą na rurze. Opowiadał o alkoholu, kajał się i publicznie przepraszał za wszystko swoją żonę, krzycząc niczym pijany mąż wracający nad ranem do domu>. <Dość banalne upadki> – komentuje Horubała życzliwie”  – ironizuje publicysta „GW”.

Zdaniem Leszczyńskiego, „Rozprawa Horubały z poezją posmoleńską Wencla jest bardzo smaczna i właściwie pozostaje ją tylko cytować. <Poeta, który uwierzywszy w swój profetyczny dar, w patetycznej formie przekazuje jakieś niesamowite brednie oszalałego z rozpaczy patrioty. Archaizacja daje mu alibi, bo jeśli coś nie wytrzymuje próby rozumu, zawsze można zasugerować, że to tekst natchniony, płynący z głębi dziejów, z jakiejś nieświadomości i dlatego nie podlega naszym ułomnym interpretacjom>. Horubała strzela jednak do celu zastępczego: prawdziwym bohaterem jego tekstu jest główny wieszcz Narodu, czyli Jarosław Marek Rymkiewicz, który patronuje tomikowi Wencla. Sądząc jednak po tempie ewolucji <Rz>, może już niedługo zobaczę na jej łamach krytykę Rymkiewicza”.