Dyskusji o „De Profundis” Wojciecha Wencla ciąg dalszy. Po artykułach Andrzeja Horubały, Macieja Urbanowskiego i Rafała Tichego na łamach „Plusa-Minusa” – sobotnio-niedzielnego magazynu „Rzeczpospolitej”, przyszedł czas na głos samego poety. W rozmowie „Kochamy wolność tak, że nawet śmierć nie może nam jej odebrać”, zamieszczonej na stronach serwisu Fronda.pl, Wencel odnosi się m.in. do zarzutów „nekrofilii” i „doprowadzenia do katastrofy… smoleńskiej”:

„Na podobnej zasadzie można twierdzić, że poetyccy katastrofiści z lat trzydziestych XX wieku rozpętali II wojnę światową. To nie dzieło Hitlera i Stalina, lecz Miłosza i Czechowicza. A mówiąc bardziej serio, poeci właśnie dlatego są poetami, że zdarza im się antycypować wielkie wydarzenia. Po prostu rejestrują niepokój obecny w zbiorowej podświadomości, w języku swojej wspólnoty, interpretują metafizyczne znaki, w jakimś stopniu jest im to dane z góry. W trakcie pisania poeta – oczywiście nie każdy – znajduje się jakby poza czasem, na moment uzyskuje dostęp do perspektywy wiecznej”.