Poniedziałkowa „Rzeczpospolita” przynosi tekst Filipa Memchesa „Smoleńsk pogrąża Polskę”. Autor rozprawia się w nim z – jak to określa – „nowym polskim romantyzmem politycznym, który dał o sobie znać po 10 kwietnia 2010 roku”.

Zdaniem Memchesa, „10 kwietnia nie powinno się ujmować w kategoriach antycznej tragedii, jak czynią to smoleńscy romantycy. Ta bowiem prowadzi do rozpaczy, chociaż Arystoteles upatrywał w niej również działania oczyszczającego. Tyle że grecki filozof nie spotkał się jeszcze z chrześcijaństwem. A więc nie wiedział o paschalnym przejściu ze śmierci do zmartwychwstania. Jeśli ktoś powołuje się na neomesjanizm, to i o tym przejściu powinien pamiętać. Bez Smoleńska neomesjanizm się obejdzie, bez zmartwychwstałego Chrystusa – nie”.

Głos Memchesa można potraktować jako swoisty głos obrony neomesjanizmu przed… neomesjanistami. Znamienne wydają się słowa: „Kolejne fale romantyzmu w Polsce zwiastują często erupcję postaw cierpiętniczych wywołanych przez narodowe tragedie. Być może dlatego, że czerpiemy z Mickiewicza i Słowackiego – zresztą przekaz ich wulgaryzując – kosztem Norwida czy Wyspiańskiego. A przecież i Norwid, i Wyspiański mieszczą się jak najbardziej w tradycji romantyzmu. Tyle że wzbogacają ją o jakże potrzebną krytyczną refleksję nad polskością. Refleksję, która nas uwalnia od resentymentów i prowadzi ku chrystocentrycznemu uniwersalizmowi”.