W „Tygodniku Powszechnym” (nr 27 / 2009) Barłomiej Sienkiewicz tekstem „Epitafium dla trójkąta” żegna „Dziennik” w jego dotychczasowej formule.

„Przez te trzy lata – pisze autor – dla znacznej części polskiej inteligencji młodego i średniego pokolenia <Dziennik> był <nośnikiem> fascynującej lektury sobotnio-niedzielnego dodatku <Europa>, który zrewolucjonizował zarówno polską debatę publiczną, jak sposób postrzegania dotychczasowych sporów ideowych. Dość powiedzieć, że po upadku <krasowsko-michalskich> nawet ich fundamentalni przeciwnicy z <Rzeczpospolitej> i <Teologii Politycznej>, nie żałując bynajmniej tego faktu, oddawali <Europie> cześć (przy równoczesnym zamiczeniu tego faktu w <Wyborczej>…).”

Sienkiewicz chwali redaktorów za gotowość do dyskusji z przedstawicielami rozmaitych polskich środowisk i kierunków ideowych oraz za prezentowanie szerokiego spektrum  poglądów intelektualistów zagranicznych, stwierdzając, iż „Wielka w tym zasługa Macieja Nowickiego, Karoliny Wigury i Filipa Memchesa z załogi <Europy>, potrafiących w świetnych wywiadach wydobyć z rozmówców to, czego my nad Wisłą chcielibyśmy się od nich dowiedzieć”.

„Odejście dotychczasowego kierownictwa <Dziennika> może oznaczać, że załamie się jeden z biegunów opinii w Polsce, który powodował, że ostatnie 3-4 lata należały do najciekawszych okresów prasy niepodległej. Między tradycyjny dialog głuchych: środowisko inteligenckiej lewicy (<Wyborcza>) kontra obóz prawicy katolickiej (<Rzeczpospolita>) wbił się na pewien czas tytuł modernizatorów o liberalnym nachyleniu, przy czym liberalizm nie oznaczał w tym przypadku ani konieczności przyjaźni z generałami stanu wojennego, ani udawania, że Polska jest takim samym krajem, jak Holandia czy Belgia” – podsumowuje publicysta, obawiając się, że czeka nas „powrót do znanego aż do znudzenia podziału liderów opinii”, co „jak pokazują czasy przed pojawieniem się <Dziennika>, nie służyło […] ani wolności opinii, ani polskiej polityce”.