W bieżącym, weekendowym wydaniu „Rzeczpospolitej” Aleksander Kopiński recenzuje debiutancką powieść „Ślady” Sebastiana Reńcy.

W artykule zatytułowanym „Debiut pełen nadziei i… błędów” pisze on, że książka ta „sytuuje się pomiędzy dwoma nurtami dzisiejszej polskiej prozy. Z jednej strony, powieść 33-letniego autora łączą liczne pokrewieństwa z pisarstwem już znanych, lecz też późno startujących: Wojciecha Chmielewskiego, Michała Olszewskiego i Rafała Wojasińskiego. Ich książki na tle twórczości roczników siedemdziesiątych i osiemdziesiątych wyróżniają się realistyczną, nieco staroświecką formą oraz brakiem komponentu ideologicznego. W odróżnieniu od innych przedstawicieli tego pokolenia, jak Michał Witkowski lub Sylwia Chutnik, ich literatura nie karmi się modnymi teoriami queer i gender, nie służy manifestowaniu przekonań światopoglądowych autorów. Chce być po prostu zwierciadłem przechadzającym się po współczesnym polskim gościńcu.

Z drugiej natomiast strony, jako dziennikarz i reporter prasowy, należy Reńca do niemałej grupy publicystów, którzy w fikcji literackiej znajdują lepsze od gazetowych artykułów narzędzie przedstawiania świata. Proza tego z kolei nurtu – symbolizowanego zwłaszcza nazwiskami Bronisława Wildsteina, Cezarego Michalskiego i Rafała Ziemkiewicza – stawia sobie za cel wymierzanie sprawiedliwości realiom społecznym i politycznym postkomunizmu. Elementów takiego rodzaju rozrachunku z III RP znaleźć można w <Śladach> wiele, ale nie składają się one w jednoznaczną tezę; nie wskazują, co autor uważa za czarne, a co za białe. Przeciwnie, spodziewać się raczej można, że wyłaniający się z książki Reńcy obraz rzeczywistości uznany zostanie za wręcz nihilistyczny. Podobnie jak niegdyś stało się to udziałem Marka Hłaski, niewątpliwie patronującego tej prozie”.

Podsumowując, Kopiński  zauważa, że „książka Sebastiana Reńcy wiele mówi także o innym aspekcie polskiej rzeczywistości – o rynku wydawniczym. Opublikowana w nowo powstałej (<z miłości do literatury>, jak piszą założyciele na stronie internetowej) oficynie Prozami, jest niestety pełna wszelkiego rodzaju błędów: interpunkcyjnych, gramatycznych, a nawet ortograficznych. Niestety utwory początkujących pisarzy z trudem przebijają się dzisiaj do czytelników, a renomowani wydawcy rzadko podejmują ryzyko ich drukowania. Pozostaje mieć nadzieję, że następna powieść autora <Śladów> – opowiadająca o tuż powojennych losach żołnierzy NSZ zamordowanych w wyniku ubeckiej prowokacji i, jak wnoszę ze znanych mi fragmentów, naprawdę znakomita – znajdzie staranniejszego edytora”.