W piątek, 14 maja, o godz. 15:15 zapraszamy do Sali Balowej warszawskiego Pałacu Tyszkiewiczów-Potockich (ul. Krakowskie Przedmieście 32), gdzie w ramach konferencji „Solidarność: doświadczenie i pamięć”, zorganizowanej przez Instytut Socjologii UW, odbędzie się sesja pod hasłem „Doświadczenie i historia”. Udział w niej wezmą: Michał Łuczewski, Zbigniew Stawrowski i Tadeusz Szawiel oraz jako moderator Ireneusz Krzemiński.

Tematykę swojego wystąpienia, zatytułowanego „Solidarność i Duch Święty. Perspektywa socjoloteologiczna (anatomia odgórnej rewolucji)”, Łuczewski sygnalizuje następująco: „Analizy polskiej rewolucji, rozpoczętej pielgrzymką Jana Pawła II i zakończonej <cudownym rokiem> ’89, najczęściej mają charakter politologiczny, ekonomiczny i socjologiczny. W konsekwencji wymiar duchowy tamtego okresu pozostaje poza zainteresowaniami badaczy. Mimo że filozofowie i teologowie, tacy jak George Weigel, Vittorio Possenti czy last but not least Karol Wojtyła, starali się dać jemu wyraz, to ich analizy nie miały charakteru systematycznego. W moim referacie stawiam sobie zatem dwa cele. Po pierwsze, chcę pokazać, że wymiar religijny i teologiczny polskiej rewolucji nie może zostać pominięty, a w szczególności, że teologia narodu Jana Pawła II okazała się jednym z najpotężniejszych wehikułów mobilizacji społecznej, jaki zna historia świata. Odpowiadając na pytanie, dlaczego tak się stało, chciałbym jednocześnie uczynić przyczynek do socjologii teologii. Po drugie, spojrzę na doświadczenie uczestników opozycji lat ’80 z punktu widzenia pneumatologii Jana Pawła II („Dominum et Vivificantem”) oraz teologii Benedykta XVI („Spe Salvi”), przy czym skupię się tu przede wszystkim na biograficznym doświadczeniu Ducha Świętego. Tym samym uczynię przyczynek do teologii socjologicznej. Oscylując między socjologią teologiczną a teologią socjologiczną, podejmę próbę wskazania nowego obszaru badawczego”.