Weekendowy „Plus Minus”, dodatek do „Rzeczpospolitej” (datowany na 27-28 listopada), przynosi obszerny szkic Andrzeja Horubały o twórczości  Wojciecha Wencla, w szczególności zaś o jego dwóch tegorocznych tomikach:  „Podziemne motyle” i „De profundis”. W tekście pod znamiennym tytułem „Patriotyzm w trupim pyle” krytyk pisze m.in.:

„Wencel pisał swoje wiersze od lutego 2010 roku. Pokazuje to, jak mit czekał na wydarzenie. Uzmysławia rzecz niesamowitą, że oto katastrofa smoleńska zrodziła się nie tylko jako owoc spotęgowanej zapiekłej politycznej nienawiści, ale także przez klimat duchowy, jakieś dziwne oczekiwanie na hekatombę, które wisiały w polskim powietrzu przed kwietniową tragedią.

Twórcą tego klimatu był przede wszystkim Jarosław Marek Rymkiewicz, który w oczywisty sposób patronując tomikowi Wencla, jest też głównym demiurgiem na polskiej scenie duchowej, trucicielem czy jak woli ktoś inny – wieszczem.

Poprzedzające katastrofę smoleńską tomy esejów – „Wieszanie” i „Kinderszenen” ukazywały ożywcze właściwości daniny krwi, mordu lub rzezi. Wskazywały na masakrę jako źródło założycielskiego mitu i wraz z wydawanymi w tym czasie tomikami poezji – celebrowały obrazy śmierci, zwłok, rozkładu. Dopełniały, a może raczej zniekształcały wielki wysiłek twórców polityki historycznej, w tym kreatorów Muzeum Powstania Warszawskiego, przydając mu jakiegoś niepokojącego pierwiastka pogańskiego kultu śmierci i krwi.

Gdyby tytułować domniemane recenzje z kolejnych wypowiedzi Jarosława Marka Rymkiewicza po angielsku, mielibyśmy fantastyczne tytuły do jakichś heavy metalowych albumów <Apetite for Massacre> albo po prostu <Hang’em All>. Nieuprawnione szyderstwo? Ale przecież sam Wencel w wierszach przyznający się do słuchania Haendla czy Purcella, gdy pozostawał sam i nikt go nie widział, katował się Rammsteinem czy innymi ciężkimi brzmieniami.

Atmosfera życia duchowego Polski zgęstniała od nienawiści partyjnych funkcjonariuszy, szczujących się nawzajem, została doprawiona jakimś widmem krwawej katastrofy, zarażona śmiercią, apokalipsą.

Z boku, niezależnie od Rymkiewicza do pieca narodowej wyobraźni dorzucali wchodzący w wiek średni twórcy magazynu apokaliptycznego <Czterdzieści i Cztery>, którzy w manifeście neomesjanistycznym głosili pochwałę życia w obliczu zbliżającej się totalnej katastrofy.

Gdy tupolew z 96 osobami roztrzaskiwał się w smoleńskim lesie, artyści mieli już przygotowane ramy, w których da się zamknąć narodową tragedię. Artyści, dziennikarze, Polacy pamiętający żałobę po papieżu. Ale przede wszystkim – poeci”.

W konkluzji eseju Horubała ocenia: „To dobrze, że tomik <De profundis> przynosi solidnie wykonane wiersze. Mocno brzmiące, wciagające muzycznością, jak choćby pełne urody inkantacje związane z rzezią wołyńską… Bo tym czytelniejsza staje się wizja Wojciecha Wencla, sztandarowego poety pisma <Czterdziesci i Cztery>, i tym bardziej sensowna staje się rozmowa o stanie ducha polskiej prawicy.

Bo czy rzeczywiście ktoś taki jak ja, kto uznaje za haniebne zachowanie polskich władz w sprawie śledztwa smoleńskiego, ktoś kto wybucha szyderczym śmiechem na wspomnienie rzecznika polskiego rządu dukającego po rosyjsku przeprosiny pod adresem postsowieckich specsłużb, ktoś, kto wreszcie czuje, że coś w tym musi być, że katastrofa Tu-154 zdarzyła się – według porządku liturgicznego – w piątą rocznicę śmierci Jana Pawła, w kolejną wigilię święta Miłosierdzia Bożego, czy ktoś taki musi w pakiecie dostawać twórcę uprawiającego poetycką nekrofilię? Zafascynowanego rozkładem, zwłokami, trupim pyłem?!

Owszem, dziwne i dwuznaczne były te nasze kwietniowe przeżycia, bo w zgromadzeniach i uroczystościach Polacy odnajdywali patos, wzruszenie, odnajdywali piękno i swoiste szczęście płynące ze zbiorowej identyfikacji…

Przejmujące jest to nieskończenie żałoby, ciągły stan niedomknięcia sprawy, brak jakiejkolwiek wiedzy, co naprawdę wydarzyło się pod Katyniem. Ale na Boga, gdy Wencel, inkrustując wiersze czaszkami, zaprasza mnie do oglądania zdjęć zwłok sprzed lat, to czy mam spokojnie czekać, aż ktoś dostarczy mu fotografie ciał ofiar smoleńskiej katastrofy? Czy na tym ma polegać patriotyzm?!”.