W styczniowym numerze miesięcznika „Znak” Szczepan Twardoch recenzuje najnowszą książkę Jarosława Marka Rymkiewicza „Samuel Zborowski”. W tekście czytamy m.in.:

„Historia potrzebna jest Rymkiewiczowi wyłącznie jako sztafaż, jako pewnego rodzaju historyzm nowej architektury polskości: tak jak ekspresyjny, ceglany modernizm kościołów Dominikusa Boehma wykorzystuje wątek rzymskiej i romańskiej arkady w całkowicie niemimetyczny sposób, nie mający nic wspólnego z wcześniejszymi o pół wieku neostylami, tak Rymkiewicz czerpie z historii, ale przecież jakże inaczej niż ci, którzy o świecie współczesnym próbują myśleć kategoriami sprzed lat pięciuset (idea jagiellońska), stu (endecka geopolityka, Koneczny et consortes) czy czterdziestu (demoliberalny koniec historii).

W <Samuelu Zborowskim> przedstawia Rymkiewicz polskość, jakiej jeszcze nie znamy. Nie znamy jej dlatego, że takiej polskości jeszcze nie ma, Rymkiewicz konstruuje polskość nową – pisze, abyśmy poszli tam, gdzie prowadzi nas krew cieknąca z trumny zdekapitowanego Samuela, z trumny zdekapitowanej polskiej wolności.

I należałoby odpowiedzieć sobie na pytanie: gdzie to jest? Dokąd krew cieknąca prowadzi? Trzymając się wewnętrznej logiki tej metafory: do grobu”.