Najnowszy numer miesięcznika „W drodze” przynosi artykuł Michała Łuczewskiego „Pośmiertne losy kozła ofiarnego”. Wychodząc od teorii Rene Girarda, autor pokazuje praktyki ofiarnicze w „strasznym roku” 2010. Po nieudanej kampanii wyborczej, toczonej pod sztandarami zakończenia „wojny polsko-polskiej”, Jarosław Kaczyński poruszył kwestię moralnej i politycznej odpowiedzialności za katastrofę w Smoleńsku. Spowodowało to, że „po ekstazie jedności wspólnota powróciła do jeszcze bardziej boleśnie odczuwanego stanu chaosu. Wyjść z niego zaś można jedynie znajdując kozła ofiarnego. Z jednej strony, poszukiwał go Jarosław Kaczyński, a z drugiej – jego przeciwnicy. To Kaczyński jednak, jako strona słabsza, znacznie lepiej nadawał się do tej roli. Girard wykazywał, że dana jednostka staje się ofiarą, gdy uda się ją połączyć z trapiącym grupę kryzysem i gdy nosi tzw. stygmaty ofiarnicze. W przeciwieństwie do swych przeciwników, te kryteria Jarosław Kaczyński spełniał w znacznie większym stopniu. Dlatego też to on jako pierwszy musiał paść ofiarą agresji”.

Kluczowa dla eskalacji przemocy w polityce jest niewiedza, twierdzi Łuczewski. „Tylko wtedy, gdy nie wiemy, co czynimy, możemy skutecznie dokonywać agresji. Niewiedzę ugruntowuje w nas ideologia, oparta na jedności narodowej. O ile zgodnie z ideologią Kaczyńskich Polacy dzielą się na lepszych i gorszych, co jest jasnym sposobem wykluczenia, o tyle w zgodzie z ideologią konkurencyjną Polacy stanowią wspólnotę homogeniczną, której wszyscy członkowie pozostają sobie równi. Polaków należy łączyć, a nie dzielić. W takiej ideologii proste wykluczenie jest niemożliwe, nie można przecież wprowadzać w obrębie wspólnoty żadnych podziałów. Ale wykluczać jakoś trzeba! W takiej sytuacji ofiarę przedstawia się nie jako złego Polaka, ale jako nie-Polaka, a nawet – nieczłowieka. Stąd ideologia miłości narodowej tak głęboko zrośnięta jest z archaicznymi formami oskarżania ofiary. Druga strategia wzmocnienia własnej niewiedzy to śmiech. Oskarżenia nie są wypowiadane serio, ale ironicznie, z dystansem. W ten sposób brutalna przemoc przyjmuje niewinną formę. Wspólnota śmiechu ma jednak taką samą siłę jednoczącą, co wspólnota zbrodni.”