W przeciwieństwie do Filipa Memchesa uważam, że dla amerykańskich chrześcijan nie miało znaczenia kto zostanie 44. prezydentem USA. W obu wypadkach ich pragnienia i polityczne postulaty pozostałyby w tej szufladzie prezydenckiego biurka.

Być może McCain rzuciłby im jakieś ochłapy w postaci ucięcia federalnych dotacji dla kilku pogańskich organizacji, ale i ze strony Obamy nie należy podobnych gestów wykluczyć. Natomiast w sferze prawnej nie dokonały by się żadne zmiany. Osiągnięty wspólnym wysiłkiem Amerykańskiego narodu „postęp” nie zostałby zawrócony, obowiązujący „konsensus” zostałby zachowany. Dwie kadencje Busha jr. obaliły mit potężnej i wpływowej religijnej prawicy made by USA. Okazała się ona kolejną z rzędu grupą społeczną, której trzeba coś obiecać by zyskać jej poparcie. W czasach jednak gdy składane przez polityków obietnice uległy dewaluacji, są one tylko i wyłącznie częścią przedstawienia- teatrem jednego aktora i wielu marionetek.

Rodzi się pytanie jak długo amerykańska religijna ekstrema będzie godziła się tkwić na marginesie Partii Republikańskiej? Ile wody w Missisipi będzie musiało upłynąć zanim w końcu zobaczy, że rozwiązaniem ich problemów nie jest ten czy inny kandydat na prezydenta, ta czy inna partia, ale liberalna demokracja, którą własnoręcznie stworzyli, w którą wierzą jak w Biblię i za sprawą której będą mogli do końca świata walczyć o zakaz aborcji i delegalizację homozwiązków.

I można mieć tylko nadzieję, że zapowiadany przez Memchesa czas niesienia krzyża w końcu zrzuci z ich oczu bielmo, które przesłania to co oczywiste. Powołanie chrześcijanina nie realizuje się poprzez chodzenie na kompromisy i szukanie konsensusów, dbanie o mniejszości i to najważniejsze sondaże, ale branie krzyża i naśladowanie Chrystusa, nawet jeżeli ma to oznaczać tkwienie w katakumbach wielkiej albo i małej polityki.

Łukasz Łangowski